Kovdum artık kalbimden, Eski, yeni kim varsa. Sevmeyeceğim artık, Dünya güzeli olsa. Kimi dünyamı yıktı, Kimi canımı yaktı. Benim melek sandığım, Sonunda şeytan çıktı. Celal Özdemir
Kovdum artık kalbimden, Eski, yeni kim varsa. Sevmeyeceğim artık, Dünya güzeli olsa. Kimi dünyamı yıktı, Kimi canımı yaktı. Benim melek sandığım, Sonunda şeytan çıktı. Celal Özdemir
Agop’un meyhanesinde, Sızıp, masada kalmışım. Kaldırdığım her kadehte, Senin adını anmışım. Nereden geldin aklıma, Onca yıl aradan sonra. Sanki gelip hançer soktun, Kabuk tutmuş bu yarama, Agop’un meyhanesine, Ben her
Küçüktük, çocuktuk. Birazda körpeciktik. Belki de bu yüzden, Hesapsız kitapsız sevdik. Ve bunun bedelini; Bir ömür acı çekerek ödedik. Bilseydik hiç sevmezdik. Celal Özdemir
Neredeysen gel sevgilim, Çok var mı daha gelmeye? Dermanım kalmadı benim, Yollarını beklemeye. . Albümdeki siyah beyaz, Resimler bile sarardı. Hani gelecektin bu yaz? Verdiğin söz nerde kaldı. . Eski
Lan gardaş bu nasıl zaman ? Belli değil dostla düşman. Sofranda karın doyuran, Gıybet ediyor arkandan. İnsanlık izine çıkmış, Yerini puşta bırakmış. Hatır, gönül dedikleri, Meğer eskilerde varmış. Celal Özdemir
Sende seviyordun beni, Gözlerinden okuyordum. Tıpkı bende senin gibi, Söylemeye korkuyordum. Celal Özdemir
Sen bana, şairim derdin. Ben sana, şiirim derdim. Ne sen bana gelebildin, Ne ben sana gelebildim. Ne elimi tutabildin, Ne elini tutabildim. Yine de gülüm ben seni, Hiç bir çıkar
Onca yıl aradan sonra; Benim yaşlarımda, Beyaz saçlı bir kadın, Aniden belirdi karşımda, Durdu ve bana sordu; Beni tanıdın mı ? dedi. Tanıyamadım dedim. Derken bir hoş oldu sesim. Ben
Okyanusun ortasında, Gezen bir sandal gibiyim. Kimseler yok etrafımda, Şaşkınım, aptal gibiyim. Bir o yana, bir bu yana, Tutturamadım bir rota. Yavaş, yavaş batıyorum, Yalpalaya, yalpalaya. Celal Özdemir
Üstümde, askerlikten kalma parka, Uzanmışım parkta, tahta bir banka. Yine meteliksizim, yine terso, Tüm sermayem birkaç otlak sigara. Sayende; Benim gidecek yerim yok, Senin yatacak yerin yok… Celal Özdemir