Bizim Mahallenin Çocukları
Bizim Mahallenin çocukları;
Göremedi hiç mutlu yarınları.
Ya işkencelerde harcandılar,
Ya dar ağaçlarında sallandılar.
Ya da Güneşsiz nemli zindanlarda,
Yıllarca tutsak kaldılar.
Bizim mahallenin gençlerinin;
Kimi Yurtsever, kimi Vatanseverdi.
Hepsi de gariban ailelerdendi.
Fakat anlayamadılar olanları.
Boşuna vuruşup, boşuna dövüştüler.
Anlayamadılar birbirlerini.
Hatırlarım bazen küçüktük.
Aynı topun peşinden koşup,
Anamızın yağ sürüp verdiği;
Üstü şekerserpilmiş ekmeği,
Sırayla ısırıp, beraber bölüşürdük.
Ta ki Mahalleye, gelinceye kadar puştluk.
Sonra darbeciler geldi.
Kimi yurt dışına kaçtı,
Kiminin faili meçhule kaydı düştü.
Kalanlarsa hayata küstü.
Birilerinin çıkarı yüzünden,
Mahallemize ateş düştü.
Düzen lumpenlere yaradı.
Tavuklar bile havalandı.
Oysa kavga da korkularından,
Gelip arkamıza saklanırlardı.
Yemeye ekmek bulamazken,
Hepsi de, yatlar katlar aldı.
Mahallede bana aşık bir kız vardı.
Ben geçerken hep balkona çıkardı.
Gideceğim buradan dediğimde,
Oturup orada zırıl, zırıl ağlardı.
O bile yıllar sonra beni gördü de;
Yalandan eşek olup tanımadı.
Bizse değişmedik değişemedik.
Yinede durduk ayakta dimdik.
Babamızın eski ayakkabılarını,
Pençelettirip gururla giyerdik.
Yaşadık çalmadan soymadan,
Onurumuzu,onurluca çocuklarımıza ilettik…
Celal Özdemir
