Yollanmayan Mektup-Celal Özdemir
Uzun yıllar sonra;
Bu gün haberini aldım.
Evli imişsin, Mutlu imişsin,
İyide bir mevkiiniz varmış.
Mutlu bir yuva, birde çocuğun.
Ne güzel…
Sevindim inan buna !
Mutluluğun daim olsun,
Kaderin benzemesin bana.
Beni sorarsan eğer;
Ne sevdan geçti, ne acılarım.
Geçen sadece;
Sensiz ziyan yıllarım.
Her gün batımında;
Biraz daha artıyor sancılarım.
Çok şey değişti sen gideli !
Alnımda kat, kat kırışıklar,
Ağarmış perişan saçlar,
Beni en çok üzende;
Şimdi ki naylon sevdalar…
Hatırlıyor musun ?
Yıldız ablaların evinde;
Yanlışlıkla elin elime değmişti,
Çekmiştik utanarak ellerimizi.
Sanki bir suç işlemişiz gibi;
Mahcupça birbirimizden,
Kaçırmıştık gözlerimizi.
O zamanki sevdalar bile gülüm
Ne kadar saf, ne kadar temizdi.
Neyse;
Hani buluştuğumuz ev vardı ?
Bahçesinde mor salkımlar,
Oturduğumuz koca avlular.
Şimdi onları bile yıktılar.
Acımadan hatıralarımızın;
Üstünü apartmanlarla kapladılar.
Yazacağım bu kadar !
Ben mutlu olamadım gülüm.
Sen daha çok mutlu ol.
Sana gelmesin bende ki acılar,
Ve sana son sözüm;
sonsuz mutluluklar…
Celal Özdemir
