Eskiden; Dostlarım vardı. Akrabalarımdan yakın, Akrabalarım kardeşten yakın, Kardeş ise canımdan yakındı. Şimdi; Bir ben kaldım. Canım kardeşimden uzak, Kardeşim akrabarımdan uzak, Akrabalarım dostlarımdan uzak, Dostlarım ise ellerden uzak oldu… Celal Özdemir
Madımak’ta yandık, Başbağlar’da kurşunlandık. Siz bizi; Kendiniz gibi sandınız ama, Aramızda bir fark vardı. Biz insandık ! Celal Özdemir
Yanarken ağaçlar; Çatırdayarak bağırıyorlardı. Doğarken beşigimiz, Doyarken kaşığımız, Kapımız, eşigimiz olan, Güzelim ağaçlar. Tavşanlar, sincaplar, Yılanlar, böcekler, Kuşlar, kelebekler, Ceylanlar, geyikler, Alev, alev yanıyorlardı. Siyaha dönüşürken yeşillikler, Alevlere doğru uçuyordu keklikler. Belli ki eşini ya da yavrusunu arıyorlardı. Ateşte yanmayanlar nereden bilsinler? Ateş düştüğü yeri yakıyor. Kimi ağaçlar için kendisi de yanıyor, Kimi umarsızca gülüp oynuyor. Yanan sadece canlılar değil ki, Bir ülkenin geleceği yanıyor… […]
Önce evler, Sonra kalper betonlaştı. Ardından; Sokağımızda ki çeşme, Gözlerimizde ki neşe kurudu. Pek şey kalmadı eskilerden; Bir sen, Bir ben. Bir kaç yoldaş, Bir kaç yaren. Bir de; Düzeni bozuk bir evren… Celal Özdemir